Θυμός: ένα συναίσθημα καταπιεσμένο αλλά και πόσο συνιθισμένο σε όλους τους ανθρώπους. Ειδικά στο νηπιαγωγείο υπάρχουν οι μικροί θυμοί και οι μεγάλοι, οι θορυβώδεις και οι αθόρυβοι. Aρχικά διαβάσαμε το βιβλίο και ξεκινήσαμε να συζητάμε το θέμα του - αρκετά συνηθισμένο δυο αδέρφια που θυμώνουν για τα παιχνίδια τους. Τα παιδιά μέσα από τη συζήτηση απελευθερώνονται και αναφέρονται στα δικά τους βιώματα για το θυμό. Αναφέρουν στο πόσο στενοχωριούνται και στο τι κάνουν για να ξεπεράσουν το θυμό τους: κρατάνε μούτρα, χτυπάνε, φωνάζουν. Συζητάμε τις αντιδράσεις τους και επικεντρωνόμαστε στο εξής: δεν είναι κακό να θυμώνουμε, είναι πολύ φυσιολογικό. Αυτό που είναι κακό είναι οι πράξεις μας και τα λόγια μας.
Τα παιδιά μιλούν για τα πράγματα που τα θυμώνουν, μικρά καθημερινά που τα αντιμετωπίζουμε συνεχώς σα δάσκαλοι και σα γονείς.
Σε επόμενη οργανωμένη διαβάζουμε το βιβλίο "Φοβάμαι".
Επικεντρωνόμαστε στο τι κάνουμε όταν θυμώνουμε: κλαίμε, φωνάζουμε, χτυπιόμαστε, χτυπάμε.......
Πως θα μπορούσαμε να μην αφήσουμε το θυμό μας να κυριαρχήσει και να μας βγάλει εκτός εαυτού;
Για να βοηθήσω τα παιδιά να καταλάβουν κάνω το εξής: παίρνω ένα μπαλόνι που το παρομοιάζω με ένα παιδάκι πχ το Γιαννάκη. Ο Γιαννάκης θύμωσε το πρωί με το φίλο του στο σχολείο, φουσκώνω λίγο το μπαλόνι, μετά θύμωσε με τον αδερφό του, φουσκώνω κι άλλο το μπαλόνι κοκ Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι ο θυμός του Γιάννη δε φεύγει αλλά μένει μέσα του και σ΄αυτόν έρχεται να προστεθεί κι άλλος. Φυσικά στο τέλος το μπαλόνι σκάει από το πολύ φούσκωμα και θα πάθουμε και μεις το ίδιο αν δεν μπορέσουμε να ελέγξουμε το θυμό μας. Αρχίζουμε να προτείνουμε λύσεις για την αντιμετώπιση του θυμού. Αφού τα παιδιά πουν διάφορα τους δέιχνω τις καρτέλες αντιμετώπισης θυμού - της Τ.Μάνεση- και τις συζητάμε.
Καταλήγουμε να μιλάμε για αποδεκτές και μη αποδεκτές συμπεριφορές θυμού καθώς και για τα αποτελέσματα αυτών. Κυρίως αναφέρουμε ότι κανένας δε θέλει να κάνει παρέα με αυτούς που θυμώνουν για το παραμικρό και λένε "λόγια" για να στενοχωρούν τους άλλους.
Στη συνέχεια φτιάχνουμε τα δικά μας ατομικά θυμόμετρα και τοποθετούμε τους δείκτες στο χρώμα που εκφράζει τη διάθεση μας.
Σε επόμενη οργανωμένη διαβάζουμε το βιβλίο "Φοβάμαι".
Πως θα μπορούσαμε να μην αφήσουμε το θυμό μας να κυριαρχήσει και να μας βγάλει εκτός εαυτού;
Για να βοηθήσω τα παιδιά να καταλάβουν κάνω το εξής: παίρνω ένα μπαλόνι που το παρομοιάζω με ένα παιδάκι πχ το Γιαννάκη. Ο Γιαννάκης θύμωσε το πρωί με το φίλο του στο σχολείο, φουσκώνω λίγο το μπαλόνι, μετά θύμωσε με τον αδερφό του, φουσκώνω κι άλλο το μπαλόνι κοκ Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι ο θυμός του Γιάννη δε φεύγει αλλά μένει μέσα του και σ΄αυτόν έρχεται να προστεθεί κι άλλος. Φυσικά στο τέλος το μπαλόνι σκάει από το πολύ φούσκωμα και θα πάθουμε και μεις το ίδιο αν δεν μπορέσουμε να ελέγξουμε το θυμό μας. Αρχίζουμε να προτείνουμε λύσεις για την αντιμετώπιση του θυμού. Αφού τα παιδιά πουν διάφορα τους δέιχνω τις καρτέλες αντιμετώπισης θυμού - της Τ.Μάνεση- και τις συζητάμε.
Καταλήγουμε να μιλάμε για αποδεκτές και μη αποδεκτές συμπεριφορές θυμού καθώς και για τα αποτελέσματα αυτών. Κυρίως αναφέρουμε ότι κανένας δε θέλει να κάνει παρέα με αυτούς που θυμώνουν για το παραμικρό και λένε "λόγια" για να στενοχωρούν τους άλλους.
Στη συνέχεια φτιάχνουμε τα δικά μας ατομικά θυμόμετρα και τοποθετούμε τους δείκτες στο χρώμα που εκφράζει τη διάθεση μας.
Νηπιαγωγοί: Αραβανή Β., Γραμματικοπούλου Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου